Obrazy Cieśniewskiego balansują na granicy abstrakcji i figuracji. Trwa w nich wieczna walka pomiędzy tymi dwoma stylistykami. Nieskonkretyzowane do końca postaci to wyłaniają się z malarskiej magmy, to zatapiają w niej, rozpływając w materii farby.
W malarstwie Cieśniewskiego widać dwojakie inspiracje. W zakresie koloru i budowania struktur malarskich jest to niewątpliwie lekcja jaką otrzymał od profesora Ziemskiego. Autor wiele z niej wyniósł. Zrozumiał, na czym polega budowanie dramatyzmu przedstawienia przy pomocy ścierania się grubych impastów z polami gładko zamalowanego płótna oraz na budowaniu napięcia poprzez stosowanie dysonansów kolorystycznych. Druga inspiracja to malarstwo wielkich mistrzów, wraz z uprawianą przez nich tematyką sakralną. Tutaj ma miejsce właściwe zrozumienie tenebryzmu Caravaggia, uduchowionego manieryzmu i specyficznej kolorystyki El Greca, symptomatycznej także później dla dzieł profesora Ziemskiego oraz intensywności wizji Tintoretta.