Jan Dobkowski, uczeń wybitnego postimpresjonisty Jana Cybisa, już na studiach wyraźnie przeciwstawiał się dominującemu wówczas na polskich uczelniach artystycznych sposobowi malowania, który kładł nacisk na zniuansowaną kolorystykę i grube warstw faktury. Już od roku 1965 Dobkowski malował obrazy o gładkich, lśniących powierzchniach, przedstawiające płasko kładzione i sylwetowo traktowane plamy barwne, o kształtach ludzi i przedmiotów. To syntetyczne podejście do tworzywa wpłynęło także na ograniczenie palety do kilku zaledwie, czystych kolorów nakładanych jednolicie, bez różnicowania tonacji. Jak sam mówił, nie zamierzał “zgipsieć” i przedstawił własną propozycję malarskiego języka. Jego płaszczyznowe obrazy nawiązywały do estetyki popartu. Duża role odgrywała u Dobowskiego kreska, niezwykle precyzyjna i czysta, która zdominuje także jego rysunek pojawiający się od początku jako dopełnienie malarstwa. W roku 1963 wykonał, poza programem uczelni, cykl 65 rysunków erotycznych tuszem oraz cykl linorytów ilustrujących Zwierzyniec Apollinaire’a. W roku 1966 zaproponował na coroczną wystawę studentów ASP na Politechnice Warszawskiej serię obrazów wielokątnych, które jednak zostały odrzucone przez komisje profesorów z Akademii.
Laureat nagrody Ministra Kultury i Sztuki za upowszechnianie twórczości plastycznej (1970), stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku (1972). W roku 1970 otrzymał złoty medal i nagrodę na sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze, a w roku 1978 nagrodę krytyki artystycznej im. Cypriana Norwida za najlepsza wystawę roku. W roku 1994 został uhonorowany nagrodą im. Jana Cybisa za całokształt twórczości.
Na czwartym roku studiów Dobkowski zaprzyjaźnił się z Jerzym Zielińskim (Jurrym), który także buntował się przeciwko malowaniu w pseudoimpresjonistycznym stylu. W roku 1967, w czasie przygotowań do wystawy obu artystów w warszawskim Klubie Medyków, oficjalnie ogłosili oni powstanie grupy Neo-Neo-Neo, chociaż ich malarstwo NEO-NEO-NEO zaczęło powstawać już dwa lata wcześniej. Sama nazwa grupy sugerowała, że nic w sztuce nie jest naprawdę nowe. Dobkowski zaprezentował na wystawie obrazy o kontrastowo zestawionych barwach (zielenie, czerwienie, żółcienie, błękity) z sylwetowymi kompozycjami postaci modelki, często zmultiplikowanej (np. Modelka podwojona, 1966). Dobkowski i Zieliński wystawiają razem do roku 1970 (m.in. w Lublinie i Katowicach), kiedy to na skutek różnic między artystami grupa NEO-NEO-NEO przestała istnieć.